Gústame o tenis de sempre, de pequeno gostábame ver a Sergio Casal e Emilio Sanchez Vicario en dobres (xa que en individuais non facían moito), iso dos españois, logo era unha gozada ver xogar a Ivan Lendl ou a Boris Becker, e tantos outros. Ata que apareceu Sergi Bruguera co que aprendín que os españois tamén lle daban a isto da raqueta, inda que so fora en terra batida. Co tempo viñeron máis e cada un parecía que era o mellor, ata que apareceu un rapaz moi novo e coa testa no seu sitio que se comeu o mundo, ós seus 22 anos ten 4 Rolland Garros e xa 1 Wimbledon, o seu primeiro Grand Slam en herba e abofé que non será o último, o de onte foi O PARTIDO, incrible, tivo de todo, dous sets "relativamente" cómodos para Nadal, dous sets resoltos no tie-break e un último set no que houbo que disputar 16 xogos para coronar a Nadal como un dos grandes da historia (se xa non o era) e diante tiña nada máis e nada menos ó mellor xogador de tódolos tempos, aquel que fai fácil o difícil o que nunca perde a elegancia, Roger Federer
En tódolos medios falan de Rafa e por iso non vou por ningunha ligazón ós diarios porque isto vai durar moito e podédelo atopar fácil
En tódolos medios falan de Rafa e por iso non vou por ningunha ligazón ós diarios porque isto vai durar moito e podédelo atopar fácil
No hay comentarios:
Publicar un comentario